Niemand kan meer om het Wicked Jazz Sounds collectief heen. De wekelijkse clubnight is standaard uitverkocht, de compilatie-cd’s vol jazzy, soulvolle en swingende klanken vliegen de winkel uit en met de release van The Biggest Sin, het debuutalbum van de uit de dansavonden voortgekomen Wicked Jazz Sounds Band, wordt een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan het succesverhaal. Hoogste tijd om eens te praten met DJ en oprichter Phil Horneman.

“Wat daar staat is het overzicht van mijn leven” reageert Phil Horneman op de bewonderende blik van bovengetekende voor zijn muziekcollectie. Zijn muziekkamer staat van plafond tot vloer vol met vinyl. Er is nog net ruimte voor de Gouden Kabouter, de Oscar van het nachtleven, die hij won voor de Wicked Jazz Sounds clubnight. Dat zijn platencollectie een centrale plaats inneemt in zijn huis is geen toeval. Het leven van de veertig jaar geleden in Amsterdam geboren Phil draait om muziek.

Kan je nog herinneren wat je eerste plaat was?
“Als vijfjarige kocht ik al singletjes. Het meisje van de platenzaak had zoiets van ‘wat moet die dreumes hier?’. Maar ja, ik kocht wel platen. Mijn eerste 12” was Get Off van Foxy, een ontzettende gayplaat.”

Zijn je ouders muzikanten, dat je al zo vroeg met muziek in de weer was?
“Nee, maar het zijn wel muziekfreaks. Dat ik dat ook ben geworden is hun schuld, er was altijd muziek om me heen. Soul, funk, jazz en disco vooral. Het werd een obsessie en dat is nooit meer weggegaan. Een ziekte die deel van me is geworden. Ik kan niet meer zonder.”

Op welk moment besloot je dj te worden?
“Dat was op de basisschool, daar draaide ik op de eindfeesten van de zesde klas. Ik stond bekend als de muziekfreak van de school dus ze kwamen vanzelf bij mij uit. Ik draaide Saturday Night Fever, Gloria Gaynor, the Jacksons en Grease voor zestig dansende kinderen. Dat is nooit meer opgehouden.”

Na het afronden van de mavo belandt Phil op de havo. Een vriend vertrekt voor een half jaar naar Israël om in een kibboets te werken. Dat lijkt Phil ook wel wat, en spontaan laat hij school voor wat het is. Een half jaar wordt vijf jaar. Vanwege zijn joodse achtergrond geldt ook voor Phil de dienstplicht. De legerradio biedt uitkomst. “Dat was net een soort Goodmorning Vietnam” lacht hij. “Alleen dan niet op locatie. Ik werkte er als geluidstechnicus en deed zo ervaring op.” Terug in Nederland opent hij een cd-winkel en begint een radioprogramma bij piratenzender Sunshine. “Radio maken zit in de familie. [radiopresentator] Chiel van Praag is mijn neef. Als kind ging ik weleens met hem mee naar de studio, was ik helemaal gefascineerd. Radio heeft iets mysterieus.” In 1998 stapt hij met een programmavoorstel naar de lokale radio van Amstelveen: Wicked Jazz Sounds is geboren.

Wat had je voor ogen met Wicked Jazz Sounds?
“Ik wilde een jazzprogramma maken dat niet stoffig was. Niet een jazztrack van tien minuten met een zes minuten durende solo, om daar vervolgens nog eens tien minuten over te lullen. Nee, ik wilde een jongerenprogramma maken met een frisse insteek, een beetje in de lijn van Radio538. Maar wel met jazzgeoriënteerde muziek. Ik vind dat jazz niet slechts één ding is, het is veel breder. Ik wilde jazz in al zijn vormen bij een twintigerspubliek voor schotelen. Het is vrije muziek. Als ik heel breed kijk dan praat je niet meer over jazz, house of hiphop, dan praat je over geluiden. Met jazz als rode draad. Daarbij is ‘wicked’ een waanzinnig woord. Het heeft een positieve lading, dat is ook mijn instelling. Zo kwam ik op de naam Wicked Jazz Sounds.”

Hoe maakte je vervolgens de overstap naar het uitgaansleven?
“Dat is langzaam gegroeid. Ik begon op zondagavond met een vriend te draaien in een klein cafeetje in de Reguliersdwarsstraat. Er was dan toch niets. Op een gegeven moment hebben we op het Leidseplein een straatmuzikant aangesproken met de vraag of hij het leuk vond om voor 25 gulden mee te spelen met onze platen. Dat was waanzinnig. Toen dacht ik: ‘dit kan weleens veel groter worden’.”

Vervolgens kwam jullie eerste feestje, nu bijna zeven jaar geleden, in de Akhnaton.
“Manne (van der Zee, Phil’s compagnon) en ik deden alles fout wat je maar fout kan doen (lacht). Te duur, te laat en op zondagavond. Opmerkelijk was dat de mensen die er waren vroeg binnen kwamen, het gezellig vonden en pas op het eind weg gingen. Vervolgens zijn we via de Lucky Strike winkel en de 020 nu bij de Sugar Factory uitgekomen.”

Inmiddels is Wicked Jazz Sounds uitgegroeid tot een merk. Jullie zetten je af tegen die semi-hippe, arrogante en egocentrische houding die je bij veel clubnights tegenkomt. En trekken een jong publiek naar een avond waar jazzmuziek wordt gedraaid.
“We willen een clubavond waar de gezelligheid vanaf straalt. Als je op zondagavond naar Wicked Jazz Sounds gaat dan staat er bij de ingang een grote bak. Daar gooi je je attitude in en ga je binnen lekker jezelf zijn. Zo krijgen we Jan en alleman binnen. Je gaat uit voor de gezelligheid en om mensen te ontmoeten. Niet om strak van de pillen en de coke in je eigen wereld te staan en niet meer te zien wat er om je heen gebeurt. Nee, met elkaar dansen, elkaar aankijken en flirten. Dat gevoel. Volgens ons ga je uit om lol te hebben. Op zondagavond hebben we een feestje. Kom langs, have fun en dance with a smile. Dat we daar jongeren mee trekken was al vanaf het begin een doelstelling.”

“Bij de ingang van Wicked Jazz Sounds staat een grote bak. Daar gooi je je attitude in en ga je binnen lekker jezelf zijn.”

Ben je het met me eens dat Wicked Jazz Sounds ook staat voor een meer vrouwelijke benadering van uitgaan?
“De Wicked Jazz Sounds DJ’s draaien altijd heel vrouwgericht. Zo werkt het. Als ik platen draai die meisjes leuk vinden dan worden ze vrolijk. Ze gaan dansen, kleden zich er naar en zijn vrij en gezellig. Daar komen weer leuke jongemannen op af en is het plaatje compleet. Wij draaien veel liedjes. De instrumentale, monotone platen met een mannelijkere feel gebruik ik voor de muzikanten. Als die er vervolgens overheen spelen krijgt zo’n nummer gelijk een heel andere sfeer.”

Wat voor positie hebben jullie in het Amsterdamse nachtleven?
(Denkt na). “Ik denk dat we de gezelligste en succesvolste clubnacht op zondag hebben. Sowieso komen de mensen naar onze feesten vanwege de ongedwongen sfeer. Ik denk dat dat wel een stempel op het Amsterdamse nachtleven heeft gedrukt.”

Er waait een frisse wind door het uitgaansleven.
“Absoluut. Dat gevoel kom je nu op veel meer plekken tegen.”

Denk je dat een verklaring voor het succes ook is dat mensen niet alleen iemand zien die plaatjes staat te draaien, maar ook een complete band?
“Een DJ die plaatjes draait is oersaai om naar te kijken. Mensen willen ook vermaakt worden, iets zien. Daarom hebben we vrijwel vanaf het begin met muzikanten gewerkt.”

Hoe kwamen jullie op het idee om de Wicked Jazz Sounds Band op te richten?
“Dat was de logische volgende stap. Onze muzikanten hebben ook ambities. Het was ook onze wens om met eigen muziek te komen en niet alleen maar muziek van anderen te draaien.”

Wat verwacht je van de band?
“Dat ze de wereld gaan veroveren.”

Jazz staat nu enorm in de belangstelling. Hoe denk je dat het er over een paar jaar voor staat?
“Jazz gaat nooit dood, het zal altijd een weg vinden.“

———————————-
In 2009 schreef ik voor het inmiddels ter ziele gegane stadsmagazine NL20 bovenstaande artikel over de populaire Wicked Jazz Sounds live-avonden en de bijbehorende band (hier te lezen in originele opmaak). Aanleiding was de eerste cd van de WJS-band. Thuis bij DJ Phil Horneman viel mijn oog op de enorme kasten vol vinyl. Het leverde een gesprek op tussen twee muziekliefhebbers, dat veel verder en breder ging dan bovenstaand interview. Inmiddels bestaat WJS al 12,5 jaar en is still going strong in de Sugar Factory in Amsterdam.