Foto: Sarah Oranje
Afgelopen maandag was Case Mayfield te gast in mijn wekelijkse radioshow bij het fijne Radio Mortale. Ik heb bijna elke week opkomend Nederlands talent in de studio voor een interview en een live-sessie, vaak met heel leuk resultaat. Omdat het lokale omroep is kunnen we bands relatief veel aandacht schenken en langer met ze praten dan één minuut. Bovendien is het op een goede tijd en niet midden in de nacht, zoals bij veel andere radioprogramma’s die Nederlands talent aandacht schenken. Dat zorgt er voor dat bands zich erg thuis voelen bij Mortale. Er gaat bijna geen week voorbij dat we te horen krijgen dat het zo gezellig en leuk was. Het resultaat van de live-sessies kun je zien op ons speciale YouTube-kanaal, want ik film deze sessies altijd.
De sessie met Case was echter een speciale. Vorig jaar deed de inmiddels 23-jarige singer-songwriter mee aan Mooie Noten, de singer-songwritercompetitie voor beginnende muzikanten. Ik zat in de jury. Bij zijn optreden in de voorronde was ik niet overtuigd van zijn kunsten. Wat ik precies in mijn juryrapport schreef weet ik niet meer, wel dat ik dankbaar was dat de twee andere juryleden wel overtuigd waren van zijn kunnen. Bij de volgende ronde kwam ik namelijk tot inkeer en raakte onder de indruk van de Volendamse Amsterdammer.
Het was dat hij het op moest nemen tegen de grandioze Lake Montgomery die nét even wat verder was in haar muzikale ontwikkeling, anders had hij gewonnen. Nu werd hij tweede, ook geen schande. Omdat inmiddels heel Mortale onder de indruk was van zijn kunsten vroegen we hem een paar maanden later te komen spelen bij de live-avond die Radio Mortale om de twee maanden organiseert. Dat deed hij. Helaas kwam hij niet helemaal uit de verf en kwetterde het binnenstromende publiek vaak boven zijn liedjes uit. Risico van het vak.
Zijn muziek is namelijk zo breekbaar dat absolute aandacht vereist is. Na afloop van dat optreden heb ik anderhalf uur met hem gesproken en hem een klein duwtje in de goede richting gegeven. Zoals bij zoveel beginnende muzikanten dacht hij dat het hele gebeuren om de muziek heen een ondoordringbaar gebeuren was. Uit ervaring weet ik dat als je een en ander uitlegt ze door de bomen het bos opeens wel zien. Dat gold ook voor Case. In ruil voor appeltaart speelde hij overal in Amsterdam, werd geselecteerd voor de Popronde en speelde overal en nergens, kwam door de voorrondes van de Grote Prijs en dook met Ro Halfhide de studio in voor een EP. Die is er nu.
Het is een prachtig mini-album geworden zonder ook maar een minder liedje. Precies zoals het hoort, kortom. Bij Mortale waren we best wel een beetje trots op hem; wat wij in hem hoorden maakte hij nu waar. Je kunt hier zelf oordelen.
Twee weken terug presenteerde hij de EP in het fijne Pakhuis Wilhelmina. Talloze vrienden, fans en familie waren langsgekomen. Zelf moest ik, in verband met de Muzikantendag waar ik moest werken, verstek laten gaan. De presentatie was een groot succes, vertelde Mayfield tijdens het interview bij Mortale: “Na afloop was ik enorm dankbaar. Ik wilde iedereen bedanken. Niet vanaf het podium, maar ze omhelzen en knuffelen.”
Met de reacties die zijn muziek teweeg kan brengen moet hij nog weleens wennen. “Ik heb weleens volwassen mannen die tijdens mijn optreden moeten huilen. Na afloop van het optreden komen ze dan naar mij toe om me te bedanken. Ik weet nog niet helemaal hoe ik daar mee moet omgaan. Meestal zeg ik dan ook maar ‘bedankt'”.
Toen hij vervolgens Our Mom live in de studio speelde viel ik compleet stil. Ik had hem vaker zien spelen, maar niet zo’n privéconcert voor mij alleen en niet zo goed. Na afloop zaten we beiden met tranen in de ogen. Het programma is de komende 2 maanden hier terug te luisteren. Gelukkig zijn er ook beelden van die langer online blijven staan: