Tag Archives: oor op morgen

OOR Op Morgen December 2010

Vandaag ligt de laatste OOR van 2010 in de winkel. Een editie waarin traditiegetrouw wordt teruggeblikt op het jaar en er (dus) geen ruimte is voor nieuwe muziek. En dus geen OOR Op Morgen, mijn rubriek voorin het blad die eerst Hotlist heette. Daarom plaats ik ‘m hier. Wist je dat er ook een Spotify playlist is van alle OOR Op Morgens van dit jaar, waar bijna 200 mensen naar luisteren? Bij deze.

Happy Camper – Fed Up (ft Marien Dorleijn)
Handig hoor, als bijna al je vrienden muzikant zijn en je zelf ook gezegend bent met het vermogen om mooie liedjes te schrijven. Job Roggeveen heet de bofkont en hij is na Goslink het tweede bandlid van El Pino & The Volunteers dat een eigen plaat maakt. Natuurlijk doen ook David en Appel, de twee kernleden van de band waar hij normaal de toetsen beroert, mee op de plaat. Ook Leine, Tim Knol, Ricky Koole, Odilo Girod (Coparck en Chop Wood), Janne Schra (Schradinova), Bouke Zoete (The Kevin Costners), Helge Slikker (Storybox), Johannes Sigmond (Blaudzun) en Marien Dorleijn (Moss) doen mee. Grootste ster is echter Manfred, de kamperende yeti die de filmpjes en platenhoes siert.

Lone – Once In A While
Je kan nog zoveel blogs afstruinen, playlists op Spotify beluisteren, Twittertips uitwisselen of promo’s opgestuurd krijgen, je mist toch ook altijd het nodige. Gelukkig kom ik ook nog geregeld in platenwinkels voor een vinylfix. Bij Concerto werken niet alleen bijzondere aardige (en zeer kundige) mensen als Alex, Jorn, Anton, Dirk, Ester en Dave die je tippen over toffe artiesten die je gemist hebt. Zoals Lone. Lang gedaan om deze Matt Cutler uit Nottingham te vinden op MySpace, maar het was het waard. Zijn vanuit hiphop opgekomen sound heeft veel elementen uit de gouden tijd van de house en vroege techno in zich, en een beetje gamer herkent ook de nodige invloeden van muziek uit oude computerspellen. Heel fraai.

Florrie – Give Me Your Love
Ze heeft er maar gelijk maar een complete pagina aan gewijd: ‘waarom ik nog niet bij een label heb getekend’. Gezien haar credible-en-toch-hitgevoelige-pop (denk Robyn, Annie, Little Boots) zal ze aan interesse van platenmaatschappijen geen gebrek hebben. Niet alleen een knappe, maar ook een slimme meid. Even wachten maakt haar onderhandelingspositie sterker en de labels die écht interesse hebben wachten wel even. Bovendien, een goede song als Give Me Your Love verjaart niet zo snel. Luister maar:

JAH6 – Zij Gelooft In Mij
Het levenslied met een reggaebeat. Een slogan zo goed dat menig zoutjesfabrikant er prijsvragen voor uitschrijft. Het Haarlemse Jah6 gebruikt ’m als beschrijving van hun muziek en een betere had ik zelf niet kunnen bedenken. Dat is namelijk precies wat Rudi de Graaff (Gotcha! Allstars) en Pieter Both (Beef) doen. Liedjes van André Hazes, Ramses Shaffy en Tante Leen krijgen een Jamaicaanse omkat, met komisch én dansbaar resultaat.

Mona – Listen To Your Love
Mona maakt geen geheim van hun liefde voor hun vaderland. Veel Amerikaanser dan de met veel bravoure gespeelde stadionrock krijg je het niet. Bruce Springsteen, The Killers en toch ook The Clash (die de video voor Should I Stay Or Should I Go niet voor niets filmden in Shea Stadium): je hoort het allemaal terug in de sound van het kwartet. Drie weken nadat ik ze ontdekte en dacht ‘dit wordt een van de doorbrekende acts van 2011’ noemde ook de BBC in hun longlist van breakthrough acts. Met andere woorden: in de fabriek van de gelijknamige toetjesfabrikant draaien ze al overuren, want betere reclame kunnen ze zich niet wensen.

Rumer – Aretha
Ik schreef eerder over haar (http://www.jaspervanvugt.nl/2010/11/12/rumer-has-it/) en ik doe het opnieuw. Want Rumer wordt groot. Heel groot. Haar muziek heeft een laidbackvibe die dezelfde doelgroep als Norah Jones en Katie Melua zal aanspreken en haar stem is soepel als satijn. Op haar beste momenten brengt ze Karin Carpenter van The Carpenters in herinnering. Daarbij heeft ze de songs en een verhaal. Het pad kan je zo uitstippelen: februari: release en uitverkochte showcase in bovenzaal Paradiso, maart: 3FM megahit, mei: uitverkochte grote zaal Paradiso, oktober: HMH.

Factory Floor – Lying
Het waren er niet veel, maar de mensen die op de laatste London Calling tot het eind bleven waren het er over eens: het Engelse Factory Floor behoorde tot de hoogtepunten van het festival. De eerste berichten vanuit Engeland waren dan ook goed. De persoon die bij de Rough Trade winkels de Twitter ‘doet’ noemde ze al de beste band van Engeland en dat zegt ‘ie niet zomaar. Goed, een frontman met het charisma van James Murphy heeft het trio niet (wel: een kil ogend meisje dat haar gitaar met drumstok bewerkt), maar deze live gespeelde mix van repetitieve vroege house, cold wave uit de jaren tachtig en postpunk hypnotiseert, fascineert en intrigeert. Niet missen, op EuroSonic.

Gil Scott-Heron & Jamie Smith – NY Is Killing Me
Als een verloren held werd Gil Scott-Heron eerder dit jaar onthaald. Eindelijk kreeg de man die het nummer met de slogan The Revolution Will Not Be Televised schreef de eer die hij in de underground al veel langer toebedeeld kreeg. Na enkele jaren waarin hij geregeld in de bajes zat voor drugsgerelateerde zaken bracht het gerenomeerde XL Recordings (Prodigy, M.I.A., Vampire Weekend) begin dit jaar zijn nieuwste plaat I’m New Here uit en dook het album plotseling op in talloze jaarlijstjes. De bijzonder getalenteerde Jamie Smith van The xx werkt nu aan een remix van dat album, dat ergens begin 2011 moet verschijnen onder de titel We’re New Here.

Dutch Uncles – Fragrant
Opvallend toch, hoeveel woorden of uitdrukkingen er zijn in de Engelse taal die te maken hebben met ons Nederlanders. Dutch Oven, Dutch treat, go Dutch. Double Dutch; ze zijn allemaal verre van positief. Die verloren zeeslagen voelen vierhonderd jaar later nog steeds niet heel fijn. Een Dutch Uncle is iemand die met keiharde kritiek iemand probeert te helpen. Dutch Uncles is een fijne gitaarband uit Manchester dat echter totaal niet klinkt als de typische gitaarbands uit die stad, al hoor je hier en daar zeker een invloed of twee van Johnny Marr. De sfeer is echter luchtig en zonnig en het verbaast me dat ze niet in de top 15 van de BBC’s Breakthrough acts for 2011 staan. Fragrant is namelijk een sterke single, zoals ze er meer hebben.

The ABC Club – Thieving Magpie
Het is mijn favoriete woord in de Engelse taal (samen met ubiquitous, dat net zo moeilijk te spellen is als uit te spreken): magpie. Twee lettergrepen slechts maar wat een mooie ronde klank. Dichter bij woordseks zul je niet komen. Anyway, dit is weer een gitaarbandje. Zangeres/jongensmeisje Zandra Klievens (wedden dat ze eind 2011 hoog in NME’s Cool List staat?) zingt alsof ze te verveeld is om huiswerk te maken. Dat is een aanbeveling. De vier blagen in de band hebben Strokes en The Smiths bovenaan hun meest gescrobblede tracks op Last.FM staan. Ruim maar vast een plekje in op London Calling, Ben.

Bonustrack
Nicki Minaj – Romans Revenge ft. Eminem
Hooijer schreef er al over in de nieuwe OOR en ik ben het volmondig met hem eens; hier in Nederland lopen we met oogkleppen op. In de VS en Engeland gaan ‘muziekliefhebbers met een goede smaak’ keihard op hiphop en R&B. Kanye scoort een 10 op Pitchfork, en ook zijn protégé Nicki Minaj mag op goede reacties rekenen. Luister zelf maar eens hoe gruwelijk de productie en delivery is van deze barbiepop en wees maar eens niet overtuigd. Boem!