Vandaag stond mijn artikel over Beth Hart in het Algemeen Dagblad. Ingekort, want er bleken plotseling extra advertenties verkocht te zijn. Kan gebeuren, even slikken en doorgaan. Gelukkig is er internet. Daarom kan je hier het complete artikel lezen.
Vandaag stond mijn artikel over Beth Hart dan eindelijk in het AD. Eindelijk, want eigenlijk zou het afgelopen zaterdag reeds in de krant staan. Veel last-minute advertenties gooiden roet in het eten en ook voor de krant van vandaag waren er dusdanig veel advertenties verkocht dat er minder ruimte was voor kopij. Vandaar dat mijn artikel behoorlijk is ingekort, zoals je hier kunt lezen (sorry, mijn scanner staat niet hier). Vind ik het erg? Leuk is anders. Aan de andere kant: als redacteur weet ik dat je blad of krant nog meer dan van abonnees afhankelijk is van advertenties en dat mijn huur daar voor een groot deel door wordt betaald. Even slikken dus en accepteren. De versie die ik schreef lees je hier.
Beth Hart krabbelt altijd weer omhoog
In de aanloop naar haar vijfde album My California legde Beth Hart een lange weg af. De Amerikaanse bluesrockzangeres lijdt aan een bipolaire stoornis en moest zich onder behandeling laten stellen voor ze haar nieuwe plaat kon maken.
Door Jasper van Vugt
Huilend stort Beth Hart zich in mijn armen. Dikke tranen rollen over de wangen van de 38-jarige zangeres als ze vertelt wat ze hoopt te bereiken met haar muziek. Al vijf platen lang bezingt ze gebeurtenissen uit haar leven, waarin foute mannen, bedriegende managers, een alcohol- en drugsverslaving en een ellendige jeugd de boventoon voeren. Elke keer weet ze de kracht op te brengen om zichzelf weer uit de goot omhoog te trekken. Haar ervaringen weet ze om te zetten in iets positiefs: haar muziek, een mix van blues, rock, country en folk. “Ik ontmoet mensen die nog veel meer ellende hebben meegemaakt dan ik en ik zie hoe sommige van hen het leven opgeven. Anderen komen er bovenop en proberen op hun beurt mensen in nood te helpen. Zo iemand wil ik ook zijn. Als ik niet zing over mijn wat ik heb meegemaakt dan heeft het geen betekenis meer. Nu hoop ik dat fans steun halen uit mijn muziek en er iets van leren. Zodat al dat verdriet en die ellende niet voor niets is geweest.”
De getatoeëerde Amerikaanse staat bekend om haar intense manier van optreden. Naast hits als Leave The Light On en LA Song (Out Of This Town) is het een van de factoren die haar enorme populariteit in Noord- en West-Europa verklaren. Ze treedt dan ook veel op in deze contreien, waar haar optredens vrijwel zonder uitzondering uitverkopen. Live gaat ze volledig op in de liedjes als ze zingt over de gebeurtenissen uit haar leven. De artiest en de mens Beth Hart zijn één; ze is waarover ze zingt. Drie jaar geleden, bij de tournee rond haar vorige album 37 Days, gaat dat mis. “Ik had last van hallucinaties. Ik dacht dat mensen me uitjoelden, naar me schreeuwden en van alles naar mijn hoofd gooiden als ik optrad” legt ze uit. “’s Nachts kon ik er niet van slapen. Daardoor verloor ik mijn stem en moesten er steeds optredens afgezegd worden.”
In Denemarken stort ze in. De tournee wordt afgeblazen en ze bezoekt een arts. Hij stelt de diagnose dat ze bipolair is; manisch-depressief. Het liefst wil hij haar meteen opnemen in een psychiatrische kliniek. Dat doet ze, thuis in Los Angeles. “Die diagnose werd elf jaar geleden ook al getrokken” legt ze uit. “Destijds wilde ik daar niets van weten. Dat was in de tijd dat ik net van de drugs af was. ‘Natuurlijk niet’ zei ik tegen de dokter, ‘die stemmingswisselingen komen door de drugs’.” De diagnose komt als een enorme klap aan. Na in de jaren negentig enkele keren volledig het spoor bijster te zijn geweest leek ze de laatste jaren alles op orde te hebben. Ze is gelukkig getrouwd met Scott, een grote blonde man die haar goed in de gaten houdt, en woont in Silver Lake, de oude wijk van Los Angeles waar veel kunstenaars en muzikanten wonen. Alles leek in orde. “Ik was enorm teleurgesteld in mezelf. Hier was ik, volwassen, getrouwd, succesvol in Europa en al jaren van de drank en drugs af. Nog niet helemaal op de plek waar ik wil zijn, maar wel op het pad terug omhoog. En vervolgens gebeurt dit plotseling.” Met hulp van een therapeut en medicijnen komt ze er langzaam weer bovenop. “In het verleden heb ik de medicijnen nog geweigerd. Deze keer niet. Ik ben er erg blij mee. De therapeut liet me inzien dat ik mezelf constant neersabelde en kleineerde. Dat gedragspatroon veranderen bleek lastiger te zijn dan afkicken van de drank en drugs.”
Juist op het moment dat ze er aan werkt om haar geestelijke huishouding op orde te brengen overlijdt haar zus Sharon. Die gebeurtenissen zijn haar niet in de koude kleren gaan zitten, zo leert haar onlangs verschenen vijfde album My California. Titels als Weight Of The World, Take It Easy On Me en Happiness spreken voor zich. Ze weet de pijn en nare ervaringen om te zetten in iets moois; haar muziek. “Ik weet dat ik mezelf constant pijn doe. Elke keer dat ik mezelf bezeer word ik minder angstig om te durven leven. Daarna kan ik meer genieten van de goede momenten die het leven biedt. Ik weiger om de ellende mij te laten belemmeren van het leven te genieten. De duisternis mag simpelweg niet winnen.”
Beth Hart live: 9 nov, Paradiso, Amsterdam. 11 nov, Metropool, Hengelo. 13 nov, Oosterpoort, Groningen. 17 nov, Paard van Troje, Den Haag. 19 nov, De Schaaf, Leeuwarden. 21 nov, 013, Tilburg. 24 nov, Tivoli, Utrecht.