‘Ieuuuuaaaawwwhhhnnggg!’ Door de telefoon klinkt het geluid van iemand die hartstochtelijk geeuwt, direct gevolgd door een in gedistingeerd Engels uitgesproken “I’m sorry”. De geeuwer is Joseph Mount alias Metronomy. Het slaapgebrek van de Britse krullenbol wordt niet alleen veroorzaakt door zijn recente vaderschap, maar zeker ook door de grote hoeveelheid persaandacht voor zijn nieuwe album Love Letters. Sinds voorganger The English Riviera drie jaar terug een kwart miljoen exemplaren verkocht, een nominatie voor de Mercury Music Prize in de wacht sleepte en ze als voorprogramma van Coldplay mee op tour gingen is Metronomy een ster. Een bescheiden, onwaarschijnlijke en op dit moment erg slaperige ster weliswaar, maar toch: een ster. Eentje die volop interviews moet geven op tijdstippen waarop de gemiddelde muzikant zich normaal gesproken nog eens in zijn bed omdraait.
Aanleiding dat ook OOR hem aan zijn mouw trekt is de release van Love Letters, zijn vierde album en de daaropvolgende live-shows in de Melkweg, op Rock Werchter en het Best Kept Secret Festival. Sinds de oprichting in 1999 is Metronomy uitgegroeid van het studioproject van Joseph Mount tot een vierkoppige band. De vier vertalen de subtiele electronische popliedjes, waarin seventies westcoastpop de synthpop van de jaren tachtig ontmoet, naar het podium. En met succes: op plaat klinken de liedjes als soundtracks voor huisfeestjes in smaakvol ingerichte huiskamers, nippend aan een glas gin-tonic en voorzichtig met de heupen wiegend, live worden ze succesvol vertaalt naar een aardser, steviger geluid dat het op de grote festivalpodia van o.a. Glastonbury, Reading/Leeds en Melt prima doet.
In Nederland is Metronomy pas een succes sinds The English Riviera uit 2011, de plaat waarop Mount met een nostalgische en geïdealiseerde blik terugblikt op zijn jeugd in landerig Devon. De verhuizing naar Parijs enkele jaren geleden is deels debet aan het thema van zijn doorbraakplaat. Al hielp zijn nostalgische inborst ook, haast hij te zeggen. “Die nostalgie helpt me bij het schrijven van liedjes. Natuurlijk mis ik sommige aspecten van Engeland ook. Bepaalde producten bijvoorbeeld, en de pubs. Toch wilde ik die nostalgie voor Love Letters niet laten terugkomen. Deze keer wilde ik zonder concept de studio in en totaal vrij zijn in het schrijven.”
Dat levert de tien tracks op van Love Letters. Het hadden er twee keer zoveel kunnen zijn, vertelt hij trots. Love Letters moest meer samenhang hebben dan zijn vorige albums, reden waarom hij na afloop uit de twintig opgenomen liedjes de tien pakten die het best bij elkaar pasten. Het grootste gedeelte van de liedjes zijn op reis geschreven, terwijl hij ver weg was van huis en geliefde. Last had hij daarbij niet van het succes van The English Riviera; van druk was geen sprake. “Ik zie Metronomy nog steeds als een hobby, ook al is het feitelijk een baan. Daar mag ik heel blij mee zijn” legt hij uit. “In de basis heeft het succes niets veranderd; het schrijven van liedjes en opnemen vind ik nog steeds heel leuk, daar kan ik echt van genieten. Dat maakt het naast werk ook een hobby. Zelfs als het met een liedje niet zo lukt en het een moeilijk proces is, heb ik plezier in het creëren. Daardoor hoef ik mij niet druk te maken over het schrijven van liedjes. Ze komen vanzelf. Dat was ook deze keer het geval; toen ik aan Love Letters begon merkte ik direct dat er goede ideeën kwamen.”
Love Letters betekent een lichte stijlverandering ten opzichte van zijn eerdere albums, een trend die hij inzette sinds hij in 2006 debuteerde met het ruwe, elektronische Pip Paine (Pay The £5000 You Owe). Invloeden uit de jaren zestig en zeventig waren al langer aanwijsbaar, op dit vierde album drijft de sound verder van zijn basis in de dance vandaan en klinken de liedjes nog net wat gesoigneerder en gepolijster dan voorheen. Tegelijkertijd is de invloed van het vele optreden met band duidelijk hoorbaar, zoals in de titeltrack of opener The Upsetter, dat met zijn akoestische gitaarlijn zelfs kampvuurhitpotentie heeft. Joseph: ‘Bij iedere plaat wil ik iets anders proberen. Het publiek prikkelen, en verrassen. Daar komt het hobby-aspect weer om de hoek kijken. Als ik muziek maak wil ik plezier maken en kijken wat ik allemaal kan en wat er uit mijn handen komt. Dan houd ik mij niet bezig met de vraag of wat ik maak mensen afschrikt. Als het resultaat niet in de smaak valt dan is het jammer maar helaas. Je kunt niet iedereen een plezier doen. Pogingen dat wel te doen maken je muziek al snel zoutloos.”
Voor Love Letters geeft Mount zichzelf een opdracht. Zijn (dan nog) aanstaande vaderschap is de stok achter de deur voor het maken van Love Letters. Het album moet tot stand komen voordat zijn zoon geboren wordt. Joseph: ‘Ik had geen flauw benul hoe mijn leven er uit zou zien na de bevalling. Ik wist alleen dat mijn leven totaal zou veranderen. Dit album is een laatste krachtinspanning van mijn leven als man zonder kind.’ De moeder van zijn kind is Frans, reden waarom Joseph naar de lichtstad verhuisde. “Verfrissend” noemt hij de onvermijdelijke kennismaking met de rijke Franse muziekcultuur, al voegt hij er aan toe nog niet heel uitgebreid in het verleden te zijn gedoken. Joseph: ‘Mijn vriendin draait veel Franstalige muziek. Dat zorgt er voor dat ik er nu ook interesse in krijg. Wat me direct opviel was dat Fransen anders tegen muziek aankijken dan Engelsen of Amerikanen. Ook staat het grote publiek hier meer open voor muziek die iets afwijkends heeft. Poëtische teksten en zang worden erg belangrijk gevonden. Vocalisten in de traditie van Serge Gainsbourg en Jacques Brel zijn hier erg populair. In Engeland is een band de norm, in de traditie van The Beatles.”
Live is Metronomy ook een band, met Joseph in de rol als frontman, zanger en toetsenist. Hij wordt bijgestaan door een drummer, tweede toetsenist en bassist. Voor de opnamen van Love Letters besloot hij de band actief bij het opnameproces te betrekken, al schrijft hij de liedjes nog steeds in zijn eentje. ‘Ik heb ze actief om inbreng gevraagd, meer dan op de vorige albums. Met Oscar (Cash, toetsenist) speel ik inmiddels al aardig wat jaren samen. Die trekt zijn mond wel open als hij een idee heeft hoe het beter kan. Dat werkt prettig; opnemen gebeurt in een omgeving waarin alles kan. Je bent afgesloten van invloeden van buiten en kunt alles doen wat je wilt. Ook slechte dingen maken. Geloof me: dat hebben we ook gedaan (lacht). Ik denk dat de liedjes uiteindelijk meer karakter hebben gekregen dankzij de inbreng van de band. Al heeft de keuze voor de Toe Rag Studio daar ook bij aan bijgedragen’.
De keuze voor de Toe Rag Studio in Londen, bekend om zijn analoge apparatuur en “no frills” aanpak, is in het geval van Metronomy een opvallende. De studio werd bekend dankzij The White Stripes, die er hun album Elephant opnamen. Ook The Datsuns en The Kills waren er klant. Geen opvallende keuzes voor garagerockbands met de speakers op 11, wel voor een producer van subtiele, electronische popliedjes. ‘Dat klopt’ lacht Joseph instemmend. ‘Nu ik in Parijs woon vind ik het altijd leuk om weer naar Londen te gaan. Toe Rag betekende een goed excuus om weer wat vrienden op te zoeken en na te denken over mijn leven als toekomstig vader. Een soort laatste vakantie voor het allemaal begint. Wat mij specifiek in Toe Rag aantrok was dat het een echte analoge studio is. Vijftig jaar geleden was dit alles wat voorhanden was. Het leek mij leuk om eens te kijken of het ook zou lukken met elektronische popmuziek.’
De waarschuwing van studio-eigenaar Liam Watson dat hij het er waarschijnlijk verschrikkelijk zou vinden, bleek ongegrond. Integendeel: de beperkingen in mogelijkheden en de oude apparatuur dwongen hem om creatiever om te gaan met zijn liedjes. Joseph, enthousiast: ‘Alles wordt op tape opgenomen. Dat betekent dat je voorbereid moet zijn; zonder goede ideeën en concrete liedjes kun je eigenlijk niet beginnen. En speel je dan iets verkeerd in, dan kun je het niet achteraf bewerken; er zit niets anders op dan het opnieuw te doen. Daarom heb ik voor het eerst demo’s gemaakt van de liedjes voordat ik ze ging opnemen. De meeste liedjes zijn analoog begonnen, op gitaar of keyboard. Dat was een nieuwe manier van werken voor mij. Je kunt nu zelfs mijn akkoorden naspelen!’
Nieuwe manier van werken of niet, de dagen van Metronomy als band lijken geteld. Nog twee platen, dan is het waarschijnlijk gedaan en wil Mount verder als producer. Met vier albums op zijn naam denkt hij op twee derde van zijn muziekcarrière als Metronomy te zitten, zo voorspelt hij. Hadden maar meer muzikanten zoveel zelfkennis, dat zou een hoop rukplaten schelen. ‘Ik houd van het idee dat je op tijd stopt en geen slechte albums maakt. Ik denk dat ik nog twee goede platen als Metronomy kan maken. Daarna verwacht ik dat het niveau bergafwaarts gaat’ blikt hij vooruit. Uitleggen waar zijn inschatting vandaan komt, kan hij niet: ‘Ik denk vaker dat ik iets heb gemaakt dat niet zo denderend is, en dan blijkt het later toch niet zo slecht te zijn. Sowieso breng ik niets uit waar ik niet volledig achter sta. Ik zie veel bands en artiesten die al heel lang bezig zijn en maar door blijven gaan, ver voorbij het moment dat ze op hun artistieke hoogtepunt zijn. Zo’n toekomst wil ik niet voor Metronomy, al denk ik niet dat mijn platenmaatschappij er bezwaar tegen zou hebben. Hopelijk is het mij gegeven om door te hebben wanneer ik over mijn hoogtepunt heen ben. Ik wil op mijn hoogtepunt stoppen.’
Dit artikel stond in OOR Magazine 3 2014. Het artikel lezen in de originele opmaak? Klik HIER —————————————–
Het was vroeg, het was een phoner en tussen de regels door dacht ik te horen dat Joe -Metronomy- Mount niet zoveel zin had in het zoveelste interview. Phoners (telefonische interviews) zijn nooit echt leuk om te doen. Het contact is minder doordat je elkaar niet ziet. Non-verbale communicatie is niet mogelijk, interrumperen gaat lastiger en het duurt langer voor het ijs gebroken is. Toch kreeg ik hem uiteindelijk wel ontdooid en leverde het een prima interview op.