Lady Linn and her Magnificent Seven

foto: Hanne Lamon

foto: Hanne Lamon

Phoners, telefonische interviews, zijn bijna altijd vervelend. Je ziet geen lichaamstaal, hebt geen idee wat de persoon die je interviewt aan het doen is (aardappels schillen? gamen? onderweg?) en niet zelden word je interview eerder dan afgesproken afgebroken door de medewerker van de platenmaatschappij, die je met de geïnterviewde in kwestie doorverbond. Met Nederlandse of Belgische artiesten is een phoner meestal een stuk relaxter. Zoals deze met Lady Linn, voor Jazzism.Lady Linn veroverde België met energieke swingjazz uit de jaren veertig en vijftig. Met haar band Magnificent Seven laat ze onze zuiderburen massaal kennis maken met een bijna-vergeten muziekgenre. Nu, na de release van tweede album No Goodbye At All, is het buitenland aan de beurt.

“Kan je mij over een kwartiertje terugbellen? Ik sta nog in de tram!” klinkt het aan de andere kant van de lijn. Lien De Greef alias Lady Linn, is een bezig bijtje dat haar tijd moet verdelen over de meest diverse projecten en bands. Haar CV zou met gemak deze pagina kunnen vullen. Sinds enge tijd ligt haar grootste focus echter op Lady Linn and her Magnificent Seven, waarmee ze zich op de jazz richt. Die formidabele zeven zijn haar band, met wie ze in 2008 een album vol jaren vijftig swingjazz maakt: Here We Go Again.

De plaat blijkt een enorme hit en wordt goud in haar thuisland. Het idee om zich op dit bijna-vergeten genre te storten, ontstaat op het Conservatorium van Gent, waar ze op dat moment nog studeert. “Het is positieve, rijke muziek met humor. De melodieën steken erg goed in elkaar, en de blazers en die swingritmes geven het een enorme energie” legt ze uit. De groep begint met covers van lang vergeten hits, en wisselen die gaandeweg steeds vaker in door zelfgeschreven composities. Lien schrijft de songs zelf, inclusief de arrangementen voor de blazers. Een leerzame ervaring om te beginnen met interpretaties van andermans werk: “Dankzij deze muziek heb ik veel geleerd over het kleuren met akkoorden en werken met harmonieën. Het doet een flink beroep op je creativiteit en je improvisatievermogen, zeker als je het nummer niet elke keer op dezelfde manier wilt spelen”.

In oktober 2012 verschijnt tweede album No Goodbye At All. Het klankpalet is duidelijk verbreed ten opzichte van het debuut, met invloeden uit soul, bossa nova en popmuziek. Een direct gevolg van haar toegenomen interesse in andere muziekgenres. Zo verdiept ze zich in de soul  van Irma Thomas, de barok gearrangeerde sixtiesliedjes van Louis Neefs, bossa nova, bluegrass country en de vocale harmonieën van de Beach Boys. “Je leert veel van het ontleden van andermans liedjes” legt ze uit. “Het is heel erg leuk om daar mee bezig te zijn. Het is enorm inspirerend te zien wat de Beach Boys kunnen bereiken met zo weinig middelen”.

Voor de opnamen van No Goodbye At All werkt ze samen met niet de minste producer: Renaud Letang, de Fransman die eerder fraai werk afleverde voor o.a. Feist, Jane Birkin en Jamie Lidell. “Een producer die heel respectvol is en je als vocalist helemaal jezelf laat zijn” aldus Lien, die nu al weet dat ze haar derde album ook met hem zal maken. Eerst richten zij en haar mannen de pijlen op Europa, te beginnen bij buurlanden Frankrijk en Nederland.