Kraak & Smaak: fuck de fame

Foto: Michel Mees

Foto: Michel Mees

Een jaar of drie mocht ik schrijven voor de NL-bladen: de NL20 (Amsterdam), NL10 (Rotterdam), NL30 (Utrecht), NL70 (Den Haag) en NL50 (Groningen). Hartstikke leuk, want de oplage was enorm, de respons groot en werken met hoofdredacteur Pamela Wilhelmus was een feestje. Zo mocht ik ook dancegroep Kraak & Smaak interviewen voor het coververhaal van de NL.

In het buitenland is de Leidse dancegroep Kraak en Smaak zo bekend dat ze voetballen met de Kaiser Chiefs en optreden met The Roots. Voor hun derde album Electric Hustle hadden ze de gastvocalisten dan ook voor het uitkiezen. Dat komt goed uit, want zelf blijven ze liever op de achtergrond. “Fuck the fame!”

Net buiten de oude stadswallen van Leiden ligt een klein bedrijventerrein, half verscholen achter een paar huizen. Een loods, een grote platenzaak die alleen op vrijdag en zaterdag open is en daarboven: de headquarters van een van de grootste dance-acts die Nederland rijk is: Kraak en Smaak. De met triplexplaten ommuurde studio heeft meer weg van een opberghok, het kantoor er naast lijkt op een rommelige studentenkamer in een anti-kraakpand. Op de ingezakte bank liggen buitenlandse bladen, de naam Kraak & Smaak op de cover. Overal liggen platen. De lucht van de duizenden exemplaren uit de winkel er onder sijpelt door het plafond naar boven, naar de plek waar Wim Plug, Oscar de Jong en Mark Kneppers elkaar proberen te overtreffen met prullaria voor op de foto. Er wordt gelachen, en tussen de foto’s door beantwoordt Wim e-mails. Moby heeft die ochtend gemaild met de vraag of ze een remix willen maken van zijn nieuwe single, en ze wachten nog op de mening van het Engelse synthduo Hurts, wiens Better Than Love ze onder handen hebben genomen.

Het is lastig te beseffen dat het derde album van Kraak & Smaak tot stand is gekomen in dat ongeverfde houten zweethok dat hun studio is. Op Electric Hustle werkt het trio samen met talloze bekende vocalisten, van zangeres Janne Schra (Schradinova) tot funk/soulzanger Lee Fields en de van Daft Punks One More Time bekende Romanthony. De ontvangst van hun nieuwe single Call Up To Heaven is goed: het nummer ging in première bij Giel Beelen en het bekende radiostation KCRW uit Los Angeles koos Call Up To Heaven als Tune Of The Day.

Wat is een Electric Hustle?
Oscar: “Er bestaat niet echt iets als een Electric Hustle. Het gevoel dat die term oproept is een mix van ouwe disco en funk. Dat oude, nostalgische gevoel in combinatie met de elektronische sound van nu. The best of both worlds.”

Hoe zouden jullie je sound omschrijven?
Oscar: “Elektronisch, maar niet als de gemiddelde houseplaat. Het heeft een hang naar de jaren zeventig/tachtig, met een combi tussen de gruizigheid van oude platen en de sound van nu.”

Wat spreekt jullie daar in aan?
Oscar: “We groeiden toen op.”
Mark: “Het zijn ook de warmte en de grooves van die tijd.”

Merk je dat de deuren makkelijker opengaan nu jullie status groter wordt?
Mark: “Absoluut. Mensen kennen je nu.”
Oscar: “Nu is het plotseling wél mogelijk om met zangers als Lee Fields of Romanthony samen te werken.”

Komen ze dan hier langs om de zangpartijen in te zingen?
Mark: “Nee, meestal doen ze het in hun eigen studio en sturen het dan op. Janne Schra en [blueszanger] John Turrell zijn wel hier geweest.”
Oscar: “Die flikkerde van de trap. Er was hier in Leiden een haringparty en daar zijn we flink wezen drinken. Hij kwam ’s morgens om half zes hier aan en is van de trap afgeflikkerd. Konden we met de ambulance naar het ziekenhuis. Elf hechtingen in zijn hoofd en twee liter bloed kwijt. ’s Avonds moest hij optreden op The Hague Jazz Festival. Hij stond er, en het was fantastisch.”

Kraak+Smaak kabels Het succes van Kraak en Smaak is in het buitenland altijd groter geweest dan in Nederland. Nederlandse labels waren niet geïnteresseerd in hun debuutalbum Boogie Angst, dus brachten ze het uit op het Engelse label Jalapeno Records. Dat betekende de opmaat voor wereldwijd succes. De funky dancesound met invloeden uit oude soul en disco bleek vooral in de Verenigde Staten goed aan te slaan. Van hun single Squeeze Me verkochten ze 80.000 exemplaren, het werd gebruikt in een commercial en in de tv-serie CSI, blogger Perez Hilton schreef over ze en ze mochten het live in de show van tv-presentator Jimmy Kimmel spelen. Het feit dat ze ook live konden spelen zorgde behalve voor optredens op Lowlands en Pinkpop ook voor uitnodigingen van Amerika’s grootste muziekfestival Coachella, het toonaangevende dance-festival Winter Music Conference in Miami en Engelands grootste muziekfestival, het legendarische Glastonbury.

In de Verenigde Staten staan jullie op de grootste feesten en festivals, hier kunnen jullie zonder problemen over straat. Heb je weleens op verjaardagen dat je vertelt dat je muzikant bent en mensen vragen waar je de kost mee verdient?
Oscar lacht hardop. “Die vraag krijg je heel vaak. Als je van de muziek kunt leven, zoals wij, is dat schijnbaar vreemd. Als we op tournee zijn hebben we twintig mensen op de payroll. We kunnen er van leven, al is het geen vetpot.”
Wim: “We maken muziek die ook internationaal aanslaat waardoor je een grote afzetmarkt hebt, mede dankzij internet.”
Oscar: “Elke week word je gevraagd om bij je tante te komen dj’en. Hartstikke leuk, en het moet allemaal gratis, want je bent tenslotte familie. Mensen vinden het allemaal superspannend. Ze zien dat podium en denken ‘wauw’. Die zestien uur dat je zit te wachten voor je het podium op mag en je jezelf dood verveelt zien ze niet. Of die uren dat je naar je computerscherm zit te staren en aan een nummer schaaft.”

In Nederland zijn er bekende artiesten die een tiende verkopen van wat jullie verkopen en nooit in het buitenland optreden. Terwijl jullie nooit herkend worden.
Oscar: “We zijn niet te zien in onze eigen video’s. Dat scheelt. Daar kiezen we bewust voor, dat hoeft niet voor ons. Give me the money, fuck de fame.”
Mark: “We zijn liever de mannen achter de muziek. Mensen om ons heen vinden het vaak veel spannender dan wij zelf. ‘Vandaag heb ik een fotoshoot’ zei ik vanmorgen. Wie zegt dat nu thuis? Voor ons is dat niet zo heel bijzonder meer.”

Behandelen ze jullie in het buitenland als supersterren?
Oscar: “Lee Towers, dat is een superster. Wij niet. We staan op heel grote festivals en dan weer in een vochtig keldertje waar het geluid over een mono-installatie wordt versterkt. In San Francisco en Los Angeles hebben we echt een following, daar verkopen we zalen uit en kennen ze je allemaal. Daar kan je vragen wat je wil. Drank, dope, vrouwen, alles. Je vraagt het en je krijgt het.”
Mark: “We hebben Janet Jackson ontmoet, en Perez Hilton. In Australië troffen we de Beastie Boys en Snoop Dogg. Met Rahzel (rapper van The Roots) zijn we opgetrokken.”
Oscar: “Je komt veel op festivals en dan sta je plotseling met de Kaiser Chiefs staat te voetballen. Ik heb ze helemaal verrot geschopt (lacht).”

Dat klinkt bijna als een schoolreisje, daar in het buitenland.
Oscar: “Dat is het ook. Zeker met de complete band. Dan is het alleen maar achterlijk en stom doen. Je bent niet met het Chinees Kamer Orkest op tour, het moet wel rock & roll zijn. Als je die nummers al honderd keer hebt gespeeld kan dat. We hebben een tournee van vijf weken door de VS gedaan. We sliepen met de hele band, tien man in totaal, in een grote bus. Dat was fantastisch, de beste vakantie die ik ooit heb gehad.”

Waar kunnen we jullie zien komende zomer; in het buitenland, of toch in Nederland?
Oscar: “In mei doen we wat clubshows en in het najaar ook. Verder richten we ons op de festivals. Qua dj-sets staan we bijna elk weekend in het buitenland. We zijn opnieuw bezig met Glastonbury en hopen dit jaar met de band voor de derde keer op Sziget te staan.”

Dit artikel in de originele opmaak en fotografie lezen kan hier.