Jarenlang speelde Jelte Tuinstra bij andere bands op de achtergrond, als toetsenist, bassist of gitarist. Afgelopen jaar trad de pas 22-jarige multi-instrumentalist naar voren als Jett Rebel, een flamboyant haantje dat overloopt van het zelfvertrouwen. En terecht, zijn we geneigd te zeggen na het horen van zijn twee uitstekende EP’s Mars en Venus. “Ik wilde een keer echt trots op mezelf kunnen zijn”.

“Kijk, dit is de arm of fame”. Jelte Tuinstra wijst naar zijn rechterarm. Bovenaan, op de rand van zijn biceps en het begin van zijn schouder, prijkt het portret van Elvis. Vlak na de elleboog prijken de namen van Brian Wilson (buitenkant) en Sly (binnenkant). “Ik hou zoveel van ze dat ik ze op mijn lichaam moest hebben.”

Het is sowieso een drukke bedoening op het lichaam van de pas 22-jarige (hij is van 24 januari 1991) Amsterdammer; naast eerdergenoemde namen prijst er ook een X op zijn arm (“een weddenschap met bassist Xander, maar ook de herinnering dat je altijd voor een 10 moet gaan”) en de naam van zijn zusje Elisabeth. De permanente plakplaatjes passen beter bij zijn alias Jett Rebel dan bij Jelte Tuinstra, een opvallend onopvallende verschijning. Hij loopt in een felblauwe jas en heeft het koppie van een fotomodel, maar oogt verder verlegen, introvert en snel afgeleid. Zijn handen zijn constant in beweging, zijn blik dwaalt voortdurend af en hij voelt zich niet op zijn gemak in de buurt van de opnamerecorder van de interviewer, bewust als hij is dat zijn woorden worden opgenomen.

Hoe anders is hij als Jett Rebel, de flamboyante, extravagante popgod van de planeet Venus. Geheel in de traditie van David Bowie’s Ziggy Stardust en Prince’ Symbol is Jett Rebel zijn alterego, waaronder hij afgelopen jaar de twee uitstekende EP’s Venus en Mars maakte. In de twaalf liedjes zijn invloeden van o.a. Prince, T-Rex, Todd Rundgren en David Bowie terug te horen. Elke keer dat de naam van een van hen valt, slaat hij zijn vuist zachtjes tegen zijn hart.

Jett Rebel is meer dan een eerbetoon of betere artiestennaam dan Jelte Tuinstra, legt hij uit. Jelte, wegkijkend: “Ik kan heel verlegen zijn, tot het punt dat ik mezelf moet aansporen eens normaal te doen. Het gebeurt dat mensen dat aanzien voor arrogantie, dat vind ik naar. Jett Rebel is niet verlegen, dat is een mannetje. Ik heb het idee dat mensen mij aardiger vinden als Jett dan als Jelte. Op de middelbare school was ik een uitgesproken persoonlijkheid en had vaak mooie meisjes om mij heen. Dat maakte mij een makkelijk mikpunt. Ik won een paar jaar de talentenjacht van school. Nadat ik een keer won heb ik mij na afloop met een docent moeten verstoppen in de school. Op het podium, waar ik mij lekker voel, 100% mezelf kan zijn en mijn eigen zelfverzekerde ik ben, werd ik gezien als arrogant en wilden mensen mij in elkaar slaan.”

Jett Rebel wordt in 2012 geboren op een Parijs terras, ‘onder een soort kleinere versie van de Arc de Triomphe’. Jelte is er met toetsenist Daniel von Piekartz voor een aantal optredens. Terwijl die uitslaapt, trekt Jelte de stad in. Met een koffie op het terras pakt hij een notitieboekje uit zijn jas. Jelte: “Bovenaan schreef ik ‘the artist formely known as Jelte Tuinstra’. Daaronder schreef ik wat ik wilde gaan doen: elke dag een track schrijven en stoppen met blowen. Dat was het begin van Jett Rebel.”

Daarvoor was hij nog Jelte Tuinstra, veelgevraagd muzikant in de breedste zin van het woord: drummer, bassist, toetsenist, gitarist en speelde bij o.a. Valerius, My Baby en Schoppenheer. Iets anders dan muziek is er eigenlijk nooit geweest in zijn leven, verzekert hij. Op zijn vijfde krijgt hij na lang zeuren een drumstel. De piano en gitaar volgen al snel, tot weerzin van zijn ouders, die drie instrumenten wat veel vinden. Op de middelbare school, het Baarnsch Lyceum, maakt hij deel uit “de alto’s”. Ook Tom (nu in A Polaroid View), Jurriaan Sielcken (producer), Marnix Dorresteijn (gitarist/zanger/producer bij o.a. Herman van Veen, Über-Ich, Kris Berry & Perquisite, IX) en Willem Wits (Herman van Veen) maken deel uit van dat groepje buitenbeentjes, die in de pauze bij hun docent Muziek los mogen gaan op de beschikbare instrumenten. Veel meer is er niet te doen in het doodsaaie Baarn. Met Marnix en Willem begint Jelte de -geweldige- band Metro Mortale, een veelbelovende indierockband die bij bovengetekende hoge ogen gooit tijdens de Grote Prijs van Nederland (ik zat in de jury dat jaar). Vlak na de kwartfinale stoppen ze.

Marnix en Willem gaan verder bij o.a. Herman van Veen, Über-Ich en Kris Berry & Perquisite, Jelte verhuist naar Amsterdam om op het Conservatorium toetsen en gitaar te studeren. Beide studies maakt hij niet af. Net zoals hij het ook bij de bands waarbij hij speelt nooit heel lang uithoudt, met dank aan zijn flamboyante podiumact; een plek op de achtergrond in andermans band valt hem zwaar. Thuis, in zijn studio, heeft hij geen andere mensen nodig om muziek te maken en is hij een band in zijn eentje. Hij kan er volop experimenteren, bijvoorbeeld door in een jaren zeventig liedje akkoordprogressies en melodielijnen uit de eighties te gooien. Jelte: “Ik ben vrij obsessief als ik thuis in mijn studio aan het werk ben. Alles is om mij heen gebouwd, ik hoef niet eens op te staan. Dat doe ik dan ook urenlang niet; niet eten, niet naar de wc, niet drinken. Alleen maar spelen. Je komt dan in een lijpe focus terecht. Ik verlies mijzelf echt in de muziek en schrijf liedjes die of 1 minuut duren, of 8 minuten. Zo was Mars onderdeel van een 55 minuten durende rockopera met terugkerende thema’s. Liedjes met een kop en staart schrijven doe ik eigenlijk weinig.”

Jett Rebel moet compromisloze popmuziek worden, volledig volgens zijn visie en ideeën en met alle vrijheid. Het gerucht dat hij vijf complete albums klaar heeft liggen, klopt niet; het zijn er inmiddels al meer. Jelte: “Ik heb in de meest uiteenlopende bands gespeeld. Zo heb ik behalve bij Metro Mortale en Valerius ook een tijd in een progrockband gespeeld. Kon ik helemaal in die moeilijke maatsoorten duiken.” Al die verschillende muzieksoorten past hij toe bij Jett Rebel. “Ik houd van akkoordprogressies uit een bepaalde periode. Welke akkoordenreeksen er nu worden gebruikt pluis ik ook uit. Dan hoor je dat iedereen diezelfde vier akkoorden in zijn liedjes stopt en heel erg binnen de toonsoort blijft, dezelfde trucjes toepast. Dan kom je dus op dezelfde soort liedjes uit. Iemand als Bruno Mars wil daar nog weleens tegenin gaan.”  
De liedjes op zowel Venus (vrouw, yin) als Mars (man, yang) schreef hij in zijn eentje en hij speelde alle partijen zelf in. Dat is niet alleen uit praktische overwegingen, zo blijkt. “Ik wilde een keer echt trots op mezelf kunnen zijn” licht hij toe. Ook tekenen bij zijn platenlabel Sony Records noemt hij een moment waar hij trots op is, net als de eerste keer dat zijn eerste single Do You Love Me At All op 3FM wordt gedraaid. Jelte: “Ik heb dat nummer in mijn eentje op mijn kamertje geschreven en ingespeeld, precies zoals ik denkt dat het moet, zonder compromissen. Daarvoor dacht ik dat er niemand zat te wachten op mijn muziek. Ik heb wel altijd de droom gehad een groter publiek aan te spreken met mijn liedjes, maar niet ten koste van mijn muziek. Die moet echt zijn, zonder compromissen.” JASPER VAN VUGT

Voor hun januarinummer vroeg muziekmagazine OOR mij om 14 Nederlandse talenten uit te kiezen voor 2014. Welke debutanten geven het komende jaar smaak? Wie breekt er door, wie worden vaste waardes in het clubcircuit, wie komt er met interessante nieuwe muziek en wie rocken de festivals, de clubs en het buitenland? Het lijstje van 14 namen is een diverse weergave van Nederlands talent.

Een van de 2 artiesten die ik groot mocht uitlichten, was Jett Rebel. Ik ben groot fan van Jelte Tuinstra, zoals hij eigenlijk heet. Ik had hem al geruime tijd in het vizier; zijn naam gonsde door het Amsterdamse muzikantenleven. Het interview was erg geslaagd, omdat we het uitstekend met elkaar bleken te kunnen vinden. Dat leverde onderstaand artikel op. Leuk: na lezing van het artikel vroegen Jelte en zijn manager mij om zijn bio te schrijven.