Met zijn liefde voor harde gitaarmuziek bij Cortonville, zwaar getatoeëerde armen en rol in misdaadserie Penoza is presentator/acteur Eric Corton niet de stereotype ambassadeur van het Rode Kruis. Toch maakt de ‘big guy’ voor Serious Request elk jaar reportages over de stille rampen in Afrika. “Zien dat er iets verandert door wat wij doen helpt om met de ellende om te gaan.”

Hoe was dat, die eerste keer in Afrika?

“De eerste keer ging ik naar Darfur, waar net een genocide was geweest. Ik wist natuurlijk wel dat het geen resort zou zijn waar ik terecht zou komen. Maar dat het zo heftig zou zijn, had ik niet verwacht. Die eerste keer in een vluchtelingenkamp, met al die vreselijke verhalen, dat vergeet je nooit meer. Het was echt een wereldschok.”

Had je niet liever in het Glazen Huis gezeten?

“Ik denk niet dat ik het soort radiomaker ben dat goed met al die bezoekers kan omgaan. Laat mij dat inhoudelijke verhaal maar vertellen. Ik vind het leuk om moeilijke, verdrietige onderwerpen duidelijk neer te zetten, zodat mensen denken: ‘Logisch, daar moeten we iets aan doen’.”

Hoe ga je om met al die ellende die je te horen krijgt?

“Bij individuele gevallen raak ik niet zo snel meer van de kaart omdat we er vaak direct iets aan kunnen doen. Wel raakt de omvang van het probleem mij. Dat mag je best merken; ik ben daar de ogen en oren van Serious Request. Er is wel een grens, meehuilen kan niet; het is niet mijn verdriet. Maar als iemand begint te huilen omdat ze binnen één jaar drie kinderen is verloren en zich zorgen maakt of haar enige kind van twee nog leeft, dan krijg ik de neiging om een arm om haar heen te slaan. Dat doe ik dan ook. Vaak vindt men het al bijzonder dat je er bent, als blanke. Als je in een dorp komt, worden er meteen houten bankjes gepakt voor je om op te zitten. Daar durf ik met mijn twee meter echt niet op te gaan zitten, straks sloop ik hun meubilair. Dus ik ga gewoon op de grond zitten. Dat wekt verbazing op, want ‘dat doen blanken niet’. Dan praat en luister je ook nog eens naar ze en toon je empathie. Het gaat echter om die mensen, niet om mij.”

Hoe houd je het vol om elk jaar opnieuw in die heftige verhalen te duiken?

“Ik weet wat ik daar kom doen. Als ik naar een dorp ga, ben ik daar omdat het Rode Kruis dat dorp in het vizier heeft en er straks geld naar toe gaat om een probleem op te lossen. Kom ik daar later weer, dan is de situatie beter door wat wij in Nederland hebben gedaan. Dat heb ik meerdere keren gezien. Het maakt het verdriet niet minder, maar ik weet dat er iets ten goede gaat veranderen. Dat helpt om er mee om te gaan.”

Wat heb je geleerd van je nare ervaringen in Afrika?

“Het idee dat mensen elkaar de meest verschrikkelijke dingen kunnen aandoen, kennen wij vooral uit de geschiedenisboekjes. En als je daar dan in Darfur staat en je ziet duizenden mensen die net hebben meegemaakt wat je normaal alleen in de krant leest… daar werd ik heel boos van, om dat zo direct te ervaren. Ik stond er bij en kon niets doen.”

Hoe breng je die ervaringen en inzichten over op je kinderen?

“Ik leer ze dat mensen op een andere plek niet heel anders zijn dan wij. Alleen de omstandigheden waarin je leeft verschillen van elkaar. Mijn kinderen hebben via de chat ook contact met mensen die ik in Kenia heb leren kennen. Daardoor leren ze dat die mensen ook naar school gaan, maar dat het minder makkelijk is dan hier. Mensen werken zich het schompes om hun kinderen naar school te sturen. En de kinderen zijn dolblij dat ze naar school mogen.”

Sta je tijdens de kerstdagen meer stil bij de situatie daar?

“Ja, maar vooral omdat ik dan een aantal vrienden in Afrika prettige kerstdagen wens. Met sommige van de mensen die ik daar heb ontmoet ben ik echt goede vrienden geworden. Ik heb in 2007 een vrouw ontmoet in een vluchtelingenkamp in de Centraal Afrikaanse Republiek: Rosemary. Een ontwikkelde vrouw wiens man was vermoord. Ik vroeg wat ik voor haar kon doen. Dat was simpel; ze zei: ‘Hier heb je mijn telefoonnummer, bel me als je terug bent in Nederland’. Dat contact met haar is uitgegroeid tot een dierbare vriendschap. Ik heb haar geholpen het kamp uit te komen haar een startkapitaal te sturen, zodat ze een huisje kon huren. Met een paar andere vrouwen heeft ze nu een kippenboerderij. Alle mensen met wie ik bevriend ben, wens ik een mooi Nieuwjaar toe en wens ik dat we elkaar het komende jaar niet verliezen.”

En jij? Hoe vieren jullie de feestdagen?

“De laatste jaren is dat veranderd door Serious Request. De week voor kerst loop ik rond te rennen bij het Glazen Huis. Tijdens de kerstdagen ben ik dan ook meestal kapot. Iets speciaals doen we dan ook niet. Ik doe boodschappen, kook lekker voor mijn familie en we eten met zijn vieren aan tafel. Daarna kijken we een film, of gaan bij mijn ouders of die van mijn vrouw langs. Oud en nieuw vier ik ook het liefst thuis. Mijn zoon is veertien, hij en ik kopen vuurwerk dat we samen afsteken. Ik doe de vuurpijlen, hij het grondvuurwerk. We kletsen wat met de buren, mijn vrouw en ik trekken een fles champagne open en samen kijken de muziekshow van Jools Holland op de BBC. Normaal ben ik vaak de deur uit voor mijn werk. Daarom kan ik van deze dagen thuis heel erg genieten.”

(dit interview verscheen op 9 december 2013 bij de Telegraaf in de bijlage ‘Prettige Feestdagen’ van Smart Media, die hier te lezen is)

 

Voor de bijlage ‘Prettige Feestdagen’ van Smart Media (meegeleverd bij De Telegraaf van 9 december jl.) interviewde ik Eric Corton over zijn rol bij Serious Request, het maken van reportages in Afrika en wat dat betekent voor zijn leven en hoe hij de kerstdagen viert. Het was zowel leuk en gezellig om Eric te interviewen, omdat we elkaar al jaren kennen en ook 4 jaar samenwerkten op Lowlands voor de tv-uitzendingen van de VPRO. Tegelijkertijd maakt dat het ook wat vreemder dan als je tegenover iemand zit die je niet kent.