De Tweede Speeldoos in Kleine Komedie; ongemakkelijkheid, muziek en grappen gaan samen

speeldoosje-foto

Het is een bijzonder stel: Torre Florim en Roos Rebergen. Vier jaar terug maakten ze onder de naam De Speeldoos samen een heel fraaie EP. Bijzonder: de teksten waren gebaseerd op gedichten, geschreven door mensen met een verstandelijke beperking. Ze lieten een wonderlijke, onalledaagse kijk horen op alledaagse zaken met muziek waarin het meedogenloze en machinale van De Staat botste met het lievige en verwonderlijke van Roosbeef. Het was als tussendoortje bedoeld, als een speciaal project. Toch kwam het tot een optreden, en ik was er bij: in Tivoli De Helling, op het door hun platenlabel Excelsior georganiseerde kerstfeestje In Excelsis Deo. Daarna volgden nog enkele optredens, voordat Torre en Roos weer naar De Staat en Roosbeef terugkeerden.

Begin dit jaar verscheen de opvolger: De Tweede Speeldoos. Deze keer kwamen de teksten van acteurs met een verstandelijke beperking. Dat Torre en Roos in de tussenliggende vier jaar ook inhoudelijk een stuk gegroeid zijn bewijzen de zes liedjes, die zowel sterker als spannender zijn. Dankzij het succes van de vorige Speeldoos kon een tournee niet meer uitblijven. Dinsdagavond betekende het optreden in de Kleine Komedie in Amsterdam het einde van de theatertournee.

Toch is er van enige moeheid of sleetsheid niets te merken. Sterker nog, vanaf opener Dansen Met Jou spat de ongedwongenheid en lol er van af. Bijgestaan door De Staat als backingsband (met Roosbeefdrummer Tim van Oosten als percussionist) en een zomer lang spelen op De Parade weten Torre en Roos zich geruggesteund door een band die ondanks alle grappen en grollen van hun vocalisten zelf geen steek laten vallen.

Want de show draait volledig om het zingende duo, een tweetal dat fascineert in hun verschillen en dat dit project zo geslaagd maakt. Torre is het hoofd, de man van de controle, de rechte lijnen. Roos is het instinct, dat fladdert en tussen de liedjes constant op zoek lijkt te zijn naar ongemakkelijke situaties en op haar hoge hakken over het podium stuntelt als een pasgeboren giraffe. Die verschillen zorgen in het theater voor momenten die zowel komisch als spannend zijn, zoals wanneer Roos zegt ‘dat alles wat we nu zeggen klinkt alsof we het bedacht hebben’. De blik op Torres gezicht verraadt dat hij telkens scherp moet zijn op wat Roos nu weer voor onverwachts gaat doen, http://www.jaspervanvugt.nl/?p=573&preview=trueen hoe hij daar op moet reageren. Die grappen en grollen passen bij de losse sfeer van de avond waarin net zo veel te lachen als genieten valt.

Het spel en de liedjes zelf geven blijk van een speelsheid en open blik, wellicht ook door het vrijblijvende karakter van het project. Dat werpt zijn vruchten af in memorabele, prettig wringende liedjes als Iemand Dood, Discotheek, Geen Mens Helpt Mij De Winter Door, het in een nieuwe versie gespeelde Jezus Is De Zoon Van Mama en Dracula, een cover van ZZ en de Maskers alvorens af te sluiten met Oudjaar in de toegift. Het plezier dat zowel muzikanten als publiek beleefden en de twaalf stuk voor stuk unieke liedjes bieden een uitgelezen uitgangspunt om over een paar jaar een derde Speeldoos te maken.

Foto: I Am Kat