Category Archives: Geen categorie

The Voice of Jennie Lena

jennie-lena-pf

Ik kijk niet naar The Voice Of Holland. Het programma heeft veel minder met muziek te maken dan met sensatie en tv-spektakel. Toch ontkom je er niet aan soms wat van het programma op te vangen, dankzij de timeline van Facebook. Zo zag ik ook ene Jennie Lena meedoen.

Jennie Lena? Dat klonk bekend. En dat was ze ook. Jennie Lena is de nieuwe artiestennaam van Jenny Lane, een zangeres/muzikant die in 2009 succes had met haar debuutalbum Monsters. In combinatie met haar bijzondere levensloop zorgde er voor dat ik haar thuis in de Jordaan op zocht voor een interview, dat in Sena Magazine verscheen. Het was gezellig: ze kwam ook uit Purmerend, we scheelden maar een paar jaar in leeftijd en ze was ook fan van Johnny Jordaan. Ik vond het dan ook jammer voor haar toen haar tweede album flopte en ze van mijn radar verdween. Nu ze het zo goed doet bij The Voice, besloot ik mijn interview met haar hier te plaatsen. Je leest het hier. Continue reading

Stage Network Europe in Rotterdam

Stage Europe Network

Vanavond vindt in de Rotterdamse zaal Roodkapje een livepanel plaats van het Stage Europe Network. SEN is een uitwisselingsweek in IJsland en Nederland van zes culturele organisaties voor 7 Europese bands. De bands zijn dit jaar: Vök (IJsland), Kjurr (IJsland), LesDynamic (Noorwegen), Moving Houses (Duitsland), Enchanted Hunters (Polen), A.Jam (Frankrijk) en Wolf In Loveland (Nederland, winnaars Grote Prijs van Zuid-Holland 2012). lees verder

Afzien?!

Dat ik mijn stem geregeld terug hoor op de radio of op interviewbandjes, daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Maar jezelf terugzien op bewegend beeld…dat blijft nog even slikken. Samen met mijn collega van OOR, hoofdredacteur Erik van den Berg, was ik te gast bij Giel Beelen in het programma Afzien om clips van commentaar te voorzien. Hieronder zie je het resultaat.

AFZIEN?! – introductie Jasper van Vugt & Erik van den Berg (DEC ’10)

AFZIEN?! – Jasper van Vugt & Erik van den Berg over White Lies – Bigger Than Us (DEC ’10)

AFZIEN?! – Jasper van Vugt & Erik van den Berg over Nite Jewel – We Want Our Things (DEC ’10)

AFZIEN?! – Jasper van Vugt & Erik van den Berg over Badboy Taya – De Straat Praat ft. Aiky & Rocks (DEC ’10)

AFZIEN?! – Jasper van Vugt & Erik van den Berg over Hjaltaliìn – Sweet Impressions (DEC ’10)

AFZIEN?! – Jasper van Vugt & Erik van den Berg over Underworld – Bird 1 (DEC ’10)

AFZIEN?! – afkondiging Jasper van Vugt & Erik van den Berg (DEC ’10)

Rumer has it

Ik kom uit een TROS-gezin. Geregeld heb ik mijn ouders stilletjes vervloekt dat ze me niet lieten opgroeien met verantwoorde documentaires, films en muziek die de VPRO in de ether slingerden. Voor kleine Jasper geen Beatles, Stones, en Dylan. Nee, het was Ter Land, Ter Zee en In De Lucht op de buis en Pavarotti, Bocelli en Benny Neyman (moeder) en The Carpenters, Simon & Garfunkel, de soundtracks van Dirty Dancing en Ennio Morricone (vader) onder de naald.

Gek werden ze dan ook toen ik op mijn dertiende fan werd van Guns N’ Roses en ze constant Axl en co. door het huis hoorden loeien. Eindelijk échte muziek. Gelukkig hield ook dat op. Als puber stortte ik me op de jaargangen OOR, Watt en Opscene die de bescheiden fonotheek van Purmerend me bood en spelde ze van A tot Z. Door recensenten (sommige zijn inmiddels collega’s) geprezen en als belangrijk aangemerkte platen werden ter plekke geleend en op cassettebandje overgenomen. Als een van hen schreef dat Guns n’ Roses de mosterd haalde bij de Sex Pistols, Led Zeppelin en Aerosmith dan leende ik ook hun platen. Een andere belangrijke bron was de Rolling Stone. Die had een bewaarnummer gemaakt met daarin de beste 500 platen aller tijden. Natuurlijk moest ik de Heilige Graal van de popmuziek, die top 10, van voor tot achter kennen. Ik wilde weten welke nieuwe muziek de moeite waard was, welke bouwstenen van de popmuziek ik moest kennen, en waar mijn helden de mosterd vandaan haalden.

Het vormde prima studiemateriaal tijdens het kranten lopen. Terwijl ik door de stad zoefde om het Nieuws van de Dag bij de weinige abonnees te bezorgen luisterde ik Jeff Buckley, Magazine, Sex Pistols of Underworld (ergens in die menigte op Pinkpop ’99 sta ik ook). Hoe vaak ik op zaterdagochtend wel niet voor dag en dauw de krant heb bezorgd met Second Toughest In The Infants op de oren, ik zou het niet weten. Zet ik de plaat nu op dan zie ik mezelf weer met slaperige ogen de schuur open doen om mijn fiets te pakken.

Het besef dat het wel meeviel met de muzieksmaak van mijn ouders kwam pas na mijn twintigste. Dat die live-plaat van Simon & Garfunkel weliswaar enorm zoet was, maar ze ook heel goede liedjes en mooie samenzang hadden. Dat Dirty Dancing een draak van een film is maar een steengoeie soundtrack met o.a. Solomon Burke heeft. Dat The Carpenters brave en verantwoorde CDA-pop maakten, maar Karen Carpenter een stem als IJslands gletsjerwater had en haar broer wiens naam ik nooit onthouden heb (hij heet Richard, leert wiki mij) goede compacte popliedjes schreef met een sterke hook (of naar zijn hand kon zetten).

Twee jaar terug in China viel het me op hoe populair ze daar nog waren en hoe tijdloos de liedjes. Hier in Nederland zijn The Carpenters bijna vergeten. Vorig jaar noemde ik ze in mijn artikel voor OOR over The xx. De productie van Jamie Smith deed me denken aan de sound van Richard Carpenter, zo verzorgd, warm, minimalistisch en geplaatst. Ik was een van de weinigen. De komende maanden zullen we de naam van Karen Carpenter gelukkig vaak terugzien. De reden is zangeres Sarah Joyce. Haar stem doet niet een klein beetje aan die van Karen Carpenter denken. Joyce heeft als artiestennaam Rumer, waaronder ze onlangs in haar thuisland Engeland debuteerde met het album Seasons Of My Soul. Het is een fraaie, warme plaat geworden die misschien nét even te gladjes is voor de groep muziekliefhebbers waar ik mezelf onder schaar, maar het in zich heeft om bijvoorbeeld een zelfde grote groep mensen aan te spreken als Norah Jones. Ik ben in ieder geval om.

In Nederland komt Seasons Of My Soul pas in februari uit. De wegen van platenmaatschappijen zijn soms ondoorgrondelijk. Als het journaille haar klassiekers kent zal tegen die tijd de naam van Karen Carpenter geregeld opduiken in artikelen over Rumer. Het is dan aan de muziekhongerige, lezende 15-jarigen in fonotheken of achter pc’s om de muziek van The Carpenters te ontdekken en hun muziek een revival te gunnen. Helaas zal Karen Carpenter het zelf niet meemaken: ze overleed in 1983 aan anorexia.

Foto’s: No Age in Trouw, Amsterdam 15 oktober 2010

No Age (foto: Jasper van Vugt)

No Age (foto: Jasper van Vugt)

Het ging er heftig aan toe, bij het optreden van de Amerikaanse punkband No Age. Sinds ze twee jaar terug voor hun debuutalbum Nouns een 9.2 kregen van het invloedrijke Pitchfork komen de hipsters kijken als ze ergens spelen. Of het nu op een buitenfestival is in Jakarta, Indonesië, een radioshow in Schotland of een slecht verlichte kelder van een voormalige krantendrukkerij, zoals afgelopen vrijdag. Het te gekke Amsterdamse collectief Subbacultcha!, dat naast het maken van een leuk magazine ook te gekke bands naar Amsterdam haalt voor kleinschalige optredens op toffe locaties, organiseerde de avond. Zo kan het dus gebeuren dat er ook een hotte band als Abe Vigoda in het voorprogramma staat.

Publiek bij No Age (foto: Jasper van Vugt)

Publiek bij No Age (foto: Jasper van Vugt)

De sfeer in de kelder was die van een gemiddeld kraakpand in Berlijn. Het was hard, donker en met een laag podium. Vanaf het moment dat het tegenwoordig als trio opererende No Age begon met een muzikaal equivalent van de honderd meter sprint sprong het publiek vooraan het podium (blank, begin twintig, hoger opgeleid, Randstad) als vlooien in het rond. Het weinige licht dat er was zorgde er voor dat ik bijna alles heb moeten flitsen. Na een nummer of vijf werden we weggestuurd door de band, net op het moment dat ik de buit binnen had.
De foto’s en de recensie van Eyal van der Reep zijn te lezen op de site van OOR (link). De foto’s die je hier ziet zijn mijn foto’s die OOR niet gebruikt heeft. Op Alternative Blog staan er ook nog twee, bij de recensie van Joris Rietbroek.

No Age (foto: Jasper van Vugt)

No Age (foto: Jasper van Vugt)

Je gaat me dankbaar wezen: Cee-Lo Green – Fuck You

Je gaat me dankbaar wezen. En tegelijkertijd vervloeken. Klinkt tegenstrijdig? Luister dan eens naar dit nummer van Cee-Lo Green (die zanger van Gnarls Barkley). Op de radio zul je dit geweldige, aanstekelijke liedje niet gaan horen, maar vanaf de eerste luisterbeurt krijg je dit niet meer uit je kop. Daarom dus. Dit is de beste hit van 2010 die geen hit mag worden. Althans, niet in de hypocriete VS, waar Cee-Lo Green een geheide nummer 1 hit zou hebben gescoord met dit nummer als hij de tekst (of zelfs maar de titel) maar had aangepast. Mad respect voor deze man die met die wetenschap toch het lef heeft om de rug recht te houden. Drie miljoen views op YouTube zijn het resultaat van dit geweldige nummer. Al komt een groot deel ervan op conto van ondergetekende die op ‘replay’ blijft drukken.

So long, and thanks for all the words (1): Malle Pietje en de Bimbo’s

Malle Pietje en de Bimbo's

Leuk: nog voor dat ik zelf realiseerde dat het vandaag woensdag is en de nieuwe gehaktrecepten NL20 uit zou komen, kreeg ik via Twitter al een compliment over mijn interview met Malle Pietje en de Bimbo’s.

Hoe dat interview verliep beschrijf ik in een latere blogpost; het coververhaal over de band zelf kan je ook online lezen, en wel hier. Complimenten voor de geweldige foto’s.