Een van mijn favoriete websites is YouTube. Het voelt soms alsof je het hele Beeld & Geluid onder je vingers hebt. En met de optie “gerelateerde video’s” blijf je doorklikken. Inmiddels heb ik een aardige lijst Favorieten. Maar niet alles staat op YouTube, en ook op concurrent Vimeo verschijnt veel moois,. Reden om ook daar een account met favorites aan te maken. Op Vimeo vond ik deze toffe video: De rock n’ rollgeschiedenis in 100 riffs. Lees verder
Bedenk goed wat je met je eerste demo doet. Het zou een tegeltje moeten zijn op de wc van elk oefenhok. Natuurlijk wordt niet iedere muzikant briljant geboren en geen enkele journalist, manager of platenbaas verlangt van je dat je eerste demo een klassieker a la Bohemian Rhapsody bevat (al hopen we daar wel op). Besef echter wel dat je met je eerste openbaar gemaakte demo eerste indruk maakt op de luisteraar. En een eerste indruk maak je maar één keer. Herstellen is immers lastiger dan een geslaagde eerste indruk maken. Lees verder
Altijd al eens voor mixer willen spelen? Of gewoon benieuwd wat elke bandlid nu precies speelt op Creep van Radiohead, of Smells Like Teen Spirit eens met nieuwe oren beluisteren? Dat kan. Je bent niet de enige. Lees verder
Kris Berry & Perquisite maakten vorig jaar samen een plaat: Lovestruck Puzzles. Een bijzondere samenwerking van twee bijzondere mensen. Ik had het geluk om in een vroeg stadium op de hoogte te zijn van het project, en werd gevraagd om hun bio te schrijven (lees ‘m hier).
Op 26 oktober vindt op diverse locaties in de binnenstad van Zwolle het Let’s Get Lost Festival plaats. Met Bleached, Daniel Norgren, Japanther en Radkey zijn de bekendere buitenlandse acts die mensen moeten trekken (en garant staan voor sterke optredens). En anders is er het laatste optreden van The Horse Company nog. Mijn tip na de sprong
‘Heeft de muziekjournalistiek een toekomst?’
Onder die lekker dik aangezette titel vond afgelopen vrijdag een panel plaats op het Noorderslag festival. Naast Gijsbert Kamer, Atze de Vrieze en Coen Schilderman had ook ik zitting in het panel, dat gepresenteerd werd door Niels Aalberts. Het was de eerste keer dat ik plaats had in een panel op het belangrijkste festival voor de Nederlandse muziekindustrie (al had ik er de dag ervoor mijn debuut gemaakt als presentator) en ik voelde me dan ook gevleid dat ik er namens OOR mocht zitten. het panel ging als volgt
Waarom consuminderen geen slecht idee is:
Geloof, tolerantie, kansen, respect, armoede, politieke instabiliteit, afscheid en een nieuwe begin, het belang van familie en principes, discipline en afkomst; regisseur Leonard Retel Helmrich stopt veel thema’s in zijn documentaires Stand Van De Zon en Stand Van De Maan. Toch worden ze nooit topzwaar en kan je ook vaak lachen om deze twee documentaires rond de Indonesische familie Sjamsuddin.
De familie is een doorsnee familie die in het Indonesië van eind jaren negentig worstelt om hun sociale positie te verbeteren. We volgen hoe de armoede zoon Bakti verlamt, hoe moeder Rumidjah er voor probeert te zorgen dat haar kinderen en kleinkind Tari er op vooruit gaan. We volgen ze in hun werk, bij hun contacten met buurtgenoten en vrienden en in hun dagelijks leven. Tegen de achtergrond van de politieke instabiliteit, veroorzaakt door allesverslindende corruptie en bijbehorende schandalen, zien we een verzoek tot terugkeer van normen en waarden, slim opgepikt door de islam. Het zet de familiebanden van moeder en zoon Sjamsuddin onder druk, als de laatste (moslim, om met een moslima te kunnen trouwen) geen respect toont voor de religie van zijn moeder (christen).
Het is slechts een van de momenten dat je bewondering krijgt voor de werkwijze van regisseur Leonard Retel Helmrich. Het moet voor hem soms moeilijker geweest zijn om niet in te grijpen dan om het wel te doen. Knap hoe hij het voor elkaar krijgt om zich desondanks niet met zijn onderwerpen te bemoeien, en zij zich op hun beurt niet bewust lijken te zijn van de camera.
Ook de manier waarop hij de uitzichtloosheid van hun situatie in beeld brengt is vaak subtiel en toch veelzeggend. Zoals ook de wijze waarop hij de massapsychologie van de demonstraties verbeeldt fraai is. Daar verdienen ook de cameramensen en de montagetechnicus een pluim; de wijze waarop bijvoorbeeld de scenes met de cobra, Bakti op de treinbrug of het fragment in de waterput in beeld worden gebracht zijn ongekend.
De Stand Van De Zon en De Stand Van De Maan zijn deel 1 en 2 van een trilogie, waarvan De Stand Van De Sterren het afgelopen IDFA opende. Die laatste is niet online te zien (zie de trailer hieronder), de twee vorige wel.
De tip kwam van Meisievanmagdat
Je zou het anno 2010 2011 met zijn personal branding, schreeuwerige, megalomane mannetjes-met-een-mening en Twittervriendjespolitiek bijna vergeten, maar de uitverkiezing van @discographies als muziekcriticus van het jaar bewijst dat het nog kan: wat (en zeker ook hoe) er gezegd wordt is belangrijker dan wie het zegt. Een van de kenmerken van Twitter volgens de fans, al blijkt dat ook geregeld niet op te gaan dankzij belangenverstrengeling. De anonieme schrijver die op Twitter als @discographies schrijft is echter zó spot-on en humoristisch in zijn samenvattingen van oeuvres van bands/artiesten, dat het ‘m nu de titel van Music Critic of the Year heeft opgeleverd. En terecht.
