Wat ik het leukst vind aan mijn werk? Ruwe diamanten als een van de eerste ontdekken en ze presenteren aan mijn lezers. Zoals Lianne La Havas, wiens muziek ik in 2011 leerde kennen en als eerste in Nederland sprak op Eurosonic 2012. Dat leverde twee artikelen op; een voor Jazzism, en onderstaande voor OOR.
Op 16 september brengt de Amerikaanse jazz-zangeres Madeleine Peyroux haar nieuwe album
‘Secular Hymns’ uit. Precies tien jaar geleden verscheen Half The Perfect World, haar derde album. Bij die gelegenheid sprak ik haar voor Jazzism, voorafgaand aan haar optreden op North Sea Jazz festival. Continue reading
Mijn favoriete plaat van 2015 was Art Angels, de vierde plaat van Grimes. Eind februari was ze in Nederland voor een show in een uitverkocht Paradiso. De Canadese is een van de hipste en interessantste artiesten van het moment, en heeft over persaandacht niet te klagen. Daarom was ik er maar wat blij mee dat ik haar, als enige, mocht interviewen voor OOR. Dat leverde dit artikel op. Continue reading
En zomaar, vanuit het niets, is daar een nieuwe track van Justice: Safe And Sound. Just-wie? Justice. Twee Fransen die tien jaar terug de koningen van de ‘bloghouse’ waren, een wereldhit scoorden met D.A.N.C.E. en die ik destijds op de voet volgde. Ik interviewde ze 2 keer en zag ze verschillende keren optreden. Dit was mijn eerste artikel over ze in OOR. Continue reading
Steven Wilson werd bekend als het brein achter progrockband Porcupine Tree. De 47-jarige Brit, autodidact multi-instrumentalist, producer, songschrijver en audio-engineer, is een workaholic die graag over de grenzen van de progrock mag kijken. Is het niet solo onder eigen naam of diverse aliassen, dan als onderdeel van Blackfield, No-Man of in samenwerking met o.a. Opeth-zanger Mikael Åkerfeldt. Hand. Cannot. Erase. heet zijn vierde solo-album, dat 2 maart verschijnt. Voorafgaand aan zijn optreden met Blackfield in Paradiso begin 2014 vroeg ik hem voor OOR welke platen hem gevormd hebben. Continue reading
Met My Baby heeft Nederland er een internationaal gerenommeerde band bij. Ik sprak de bluesformatie de eerste keer toen ze net bestonden en op het punt stonden debuutalbum Loves Voodoo uit te brengen. Eind vorig jaar was daar de tweede keer, na een wereldwijde zegetocht dankzij de release van tweede plaat Shamanaid. Ik deed een luistertest met ze voor Jazzism, waarbij de belangrijkste ingrediënten van hun unieke sound naar voren kwamen. Continue reading
Een van mijn laatste interviews voor NL20 voor het faillissement was met Mr. Polska. Hij heeft dan net zijn debuutalbum Waardevolle Gezelligheid uitgebracht. Ik tref hem in het Rotterdamse Hotel New York, waar de rapper een bijzonder openhartig en no-nonsense mens blijkt, zoals je ook uit dit interview kunt opmaken. Continue reading
Foto: Michel Mees
Een jaar of drie mocht ik schrijven voor de NL-bladen: de NL20 (Amsterdam), NL10 (Rotterdam), NL30 (Utrecht), NL70 (Den Haag) en NL50 (Groningen). Hartstikke leuk, want de oplage was enorm, de respons groot en werken met hoofdredacteur Pamela Wilhelmus was een feestje. Zo mocht ik ook dancegroep Kraak & Smaak interviewen voor het coververhaal van de NL. Continue reading
Ik zag James Vincent McMorrow spelen tijdens Into The Great Wide Openc 2011. Een magisch optreden, zo in het bos met een fris zeebriesje en de gevoelige liedjes van de Ier. Twee maanden later sprak ik hem in Den Haag vlak voor zijn show op Crossing Border, voor een artikel in OOR. Continue reading
foto: Hanne Lamon
Phoners, telefonische interviews, zijn bijna altijd vervelend. Je ziet geen lichaamstaal, hebt geen idee wat de persoon die je interviewt aan het doen is (aardappels schillen? gamen? onderweg?) en niet zelden word je interview eerder dan afgesproken afgebroken door de medewerker van de platenmaatschappij, die je met de geïnterviewde in kwestie doorverbond. Met Nederlandse of Belgische artiesten is een phoner meestal een stuk relaxter. Zoals deze met Lady Linn, voor Jazzism. Continue reading