Bandbio’s: Acasha, The Mark, Writersday, Joep van Leeuwen

11667303_1057662244253126_2977857680865322721_nMet enige regelmaat schrijf ik ook bandbio‘s voor bands of artiesten. Zo pende ik laatst de bio voor Acasha, The Mark, Writersday en Joep van Leeuwen. Je leest ze hier na de sprong.Joep van Leeuwen is een Nederlandstalige singer-songwriter, die mij na een tip benaderde met de vraag of ik hem kon helpen met zijn bio. Dat leverde een leuke ontmoeting op, waarbij we samen sparden over de wijze waarop hij bekend wil staan. Het resultaat lees je op zijn website.

De manager van Acasha benaderde mij of ik interesse had de bio van dit nagelnieuwe collectief te schrijven. Na het beluisteren van de muziek en wat informatie over de groep, wilde ik dat zeker. Zo zat ik met alle leden van het collectief samen, en destilleerde daar één geheel uit, dat je hier kunt lezen. Op 1 oktober maakt Acasha zijn debuut in het Compagnietheater in Amsterdam.

Via een mailtje vroeg Sjoerd Hoogma van Writersday of ik hem van een bio kon voorzien. Hij kende mij van mijn artikelen in OOR. Een paar dagen later zaten we samen aan de koffie, en bleek Sjoerd behalve een brandende ambitie (daar word ik altijd heel blij van) ook een heel bijzonder verhaal te hebben. Lees zelf maar

Mark Schraven speelde vroeger in de band Mufkin Tass. Voor zijn nieuwe band The Mark vroeg hij mij de bio te schrijven. Een website waar je de bio kunt lezen is er nog niet, wel een profiel bij Giels Talentenjacht. Hieronder lees je zijn bio:

The Mark

“Maak je het niet te protserig?” is het eerste dat Mark Schraven zegt als je over hem wilt schrijven. De 39-jarige zanger/gitarist van The Mark is niet een man van grote woorden. Liever laat hij zijn muziek voor zich spreken. Hoewel, spreken? Goede muziek voel je. Zoals hij zelf als driejarige geraakt werd door Elvis, via de 45-toerensingles van zijn moeder. Het waren niet Presley’s woorden, groove of melodieën die hem instant fan maakten, het was de manier waarop The King zong. “Er zit een oprechtheid in; hij meent elk woord dat hij zingt”.

Met het idee dat muziek boven alles puur en oprecht moet zijn, gaat Mark op les. Negen jaar jong is hij, en de gitaar zijn instrument. Op zijn twaalfde vormt hij met zijn vier jaar oudere broer Ralph zijn eerste band. Behalve de gitaar worden drums, toetsen en zang zijn andere instrumenten. Noodgedwongen, maar niet ongewenst: met zijn tweeën heb je immers altijd een derde persoon nodig om een band te kunnen vormen. Afhankelijk van wat de derde persoon speelt, wisselt Mark van instrument.

Met de brede muzikale basis die hem dat oplevert, kan hij alle kanten uit. In de loop der jaren speelt hij in talloze bands, niet zelden tegelijkertijd. Van blues en bluesrock tot akoestische covers uit de top 100, als begeleider van singer-songwriter Roland Verstappen, in een Elvis tributeband, een coverband voor bruiloften en partijen, tot aan klassieke Amerikaanse rock: hij doet het allemaal. In meer dan vijftien bands speelt hij rock, country, blues, rock ’n roll, roots, punk en hardrock. Als begeleider van gitarist James Burton komt hij dicht bij zijn oude idool: de Amerikaan was jarenlang bandleider van Elvis Presley. Het podium is zijn leerschool; niet alleen in Nederland, maar ook ver daarbuiten. Mark: “Zo leerde ik dat je bij elk optreden tot de volle 100% moet gaan. Anders kan je beter thuisblijven.”

Vier tot vijf keer per week staat hij op de planken. Alleen: hij verliest de lol in het spelen. De oprechtheid en eerlijkheid komt in gevaar. Bovendien blijft er te weinig tijd over voor Mufkin Tass, de band die hij samen met zijn broer Ralph heeft gevormd. Dus stopt hij en richt al zijn aandacht op Mufkin Tass. Alle aandacht op de eigen band, en werken met topmuzikanten en dito producers in goede studio’s. Zo werken ze voor debuutalbum Live and Love between Passion and Persistence met muzikanten die eerder speelden met o.a. Bob Dylan, Bruce Springsteen en Neil Young. Na de release touren ze door heel Europa en de Verenigde Staten, waar ze soms wel drie keer op een avond spelen, tot aan de legendarische Whiskey a go go in Los Angeles aan toe. Een jongensdroom die uitkomt. En zoals dat gaat met dromen die uitkomen, wacht er terug in Nederland een zwart gat. Dat betekent het einde van de band.

Waar het een eindigt, begint het ander. Het opent de deur voor The Mark, zijn nieuwe, vijfkoppige formatie met Mark in de rol van zanger/gitarist. Gewapend met dertig jaar ervaring en vakmanschap en geruggesteund door een toetsenist, saxofonist, drummer en bassist gaat hij met deze band terug naar de basis. De formatie uit Tilburg staat voor pure, oprechte muziek uit het hart, net zoals bij oude helden Johnny Cash, Rory Gallagher en Elvis. Het is op Amerikaanse leest geschoeide rock met een bluesfeel, live net zo goed als op plaat. Maar dat is logisch. Mark: “Vroeger zette je geen voet in de studio als je niet écht kon spelen. Daar geloof ik in. The Mark staat voor echtheid, eigenheid, intensiteit en een goeie song, zonder compromissen.”